கால்தானே

தன்னையறியாமல் வந்த விசும்பலை
மீண்டும் அடக்கினேன்.
கண்ணீர் வந்துவிடவில்லை.
நல்லவேளை, யாரும் கவனிக்கவுமில்லை.
பயந்தா போயிருக்கிறேன்?
தலையணையில் முகத்தைப் புதைத்துக்கொண்டு
எனக்கு நானே சொல்லிக் கொள்கிறேன்
"கால்தானே போய்விட்டது. அதனாலென்ன?"

ஆழ்ந்த ஒரு வெறுமை
உடலிலும் மனதிலும் உயிரிலும்.
ஒவ்வொரு அணுவையும் வியாபிக்கும்
முழுமையின்மை.
உடைந்து நொறுங்கி நான்
காற்றில் கலக்குமுன்
உதடுகளால் நிரப்பிடு என்னை!